Deze zomer zijn we als gezin voor het negentiende jaar naar Texel geweest voor onze zomervakantie. Dit jaar keek ik er tegenop. De afgelopen 14 jaar was onze hond mee en zij had een bijzondere bijdrage aan onze vakanties en ervaringen. Dat begon al bij het pakken van de auto, de hondenmand, -voer en -fietskar waren het eerste dat in de achterbak van de auto werd geladen. Onze chocolade bruine labrador Kai genoot van de vakanties op Texel en wij van haar. De vrijheid die ze vond op het strand bij de vuurtoren, de spontane duiken in de zee, het begraven van de bal, het spelen met de branding en maken van contact met andere mensen en dieren. Jaren hebben we samen genoten van de ruimte, zon, zee, strand, bos en ons gezin, daar was Kai een onderdeel van.Sinds april dit jaar is Kai er niet meer, we hebben serieus overwogen om dit jaar niet naar Texel te gaan. Nu kan ik zeggen, gelukkig zijn we wel gegaan.
Kai was vaak als een spiegel voor mij en mijn gezin, ze reageerde direct en eerlijk op ons gedrag, zonder oordeel gaf ze feedback, zichtbaar en voelbaar.
We hebben een heerlijke vakantie gehad met ruimte voor gelach en ook verdriet. Al die plekjes waar we samen waren en waar Kai ons haar vrijheid en blijheid liet zien. De herinnering als spiegel.
Lopend over het strand met de ondergaande zon heeft Texel zonder Kai me een les geleerd. Geef ruimte aan wat je mist, stop het niet weg. Respecteer het verleden en geef het ruimte in het heden. Mooie woorden en toch zit ik met tranen in mijn ogen een stukje te typen. Ook dat hoort er dus bij…………
Jocko (Augustus 2015)