Dichtbij

Vluchten, weg van huis en haard, weg van de ellende. Angst, onzekerheid, hoop, vluchten doe je volgens mij niet zomaar, daar zeg ik vast niets nieuws mee. De media puilt uit van de achtergrondverhalen rondom het vluchtelingenvraagstuk. De voor- en tegenstanders van opvang in Nederland buitelen over elkaar. Ook in Houten vangen we al jaren vluchtelingen op, dat is zo en blijft ook zo. De vraag is steeds weer hoeveel kunnen, willen en gaan we doen. Een vraag waar de gemeenteraad en het college zich op dit moment bezighouden.

Een vrije dinsdagavond, ik zet de TV aan en actualiteitenprogramma Brandpunt begint. Dat is een tijd geleden dat ik daarnaar keek, de eerste slokken van mijn koffie gedronken en mijn blik op het scherm, dan wordt mijn aandacht getrokken door de inleidende woorden en beelden van de reportage ‘drie helse dagen op zee’.

Een verhaal dat zijn oorsprong kent 35 jaar geleden, ik was toen 14 jaar. De beelden hebben overeenkomsten met de beelden die ik de afgelopen weken in de media zag, echter de beeldkwaliteit is aanzienlijk minder. Plots komt er een gezicht voorbij dat ik herken met een verhaal dat ik niet wist. Een gezicht dat hoort bij een collega bij de gemeente Houten, Oanh Duong. Zij was toen 15 jaar. Als we elkaar tegenkomen groeten we elkaar en wisselen wel eens wat woorden bij de koffie automaat, maar nu thuis achter de TV word ik stil.

35 jaar geleden vluchtten mensen in bootjes weg van huis en haard, weg van de ellende in Vietnam. Angst, onzekerheid, hoop, vluchten en uiteindelijk de horizon met een nieuw leven. Een nieuwe kans doordat andere mensen initiatief nemen om deze mensen op te vangen en meewerken aan een nieuwe kans. De volgende ochtend heb ik met haar gesproken en haar verteld wat haar verhaal mij deed en wat ik van haar kan leren.

Zo dichtbij, de vraag of we iets kunnen, willen en gaan doen is dichterbij dan ooit. Met verwondering lees ik oordelende verhalen dat het toch niet kan dat vluchtelingen over smartphones beschikken. Volgens mij is bij veel mensen onbekend dat bijv. Syrië een ontwikkeld land is en op verschillende fronten vergelijkbaar is met onze westerse samenleving. Ook erg dubbel als je bedenkt dat zonder Syrië wij geen iPhone zouden hebben. Steve Jobs (door Amerikanen geadopteerd) zijn biologische vader was Syriër.

Ook in een land waar smartphones gewoon zijn, kunnen er omstandigheden zijn waarin vluchten noodzakelijk is. Laten we stoppen met oordelen over wat veraf gebeurt, kijk dichtbij.

Als je er even over nadenkt, komt vluchten dichtbij ons allemaal, veraf bestaat niet als het gaat om vluchten. Laten we omgaan met de ander hoe wij willen dat er met ons wordt omgegaan.

Jocko

Voor de uitzending van Brandpunt klik hier