Daar sta je dan. Volop in de schijnwerpers. Op NPO3. In het TV-programma Dreamschool. Samen met schooldirecteur Eric van ‘t Zelfde en bokslegende/levenscoach Lucia Rijken. Je leven is anders gelopen dan verwacht. Deelname aan dit programma zie je als laatste redmiddel. Maar hoe kon het zover komen?
Thuis gaat het niet zo lekker. Soms zijn drank of drugs sterker. Je voelt je alleen. Verlaten en onbegrepen. Wat jij normaal vindt, wordt als afwijkend bestempeld. Het zij zo. De confrontatie aangaan met je naasten, het gezag of ‘zomaar’ iemand heeft je sterk gemaakt. Voor jou bestaan er geen grenzen, is school oponthoud en zijn vrienden pas vrienden als ze voorzien in jouw behoeften en niet aan je kop zeuren.
In het TV-programma DreamSchool proberen bekende Nederlanders schoolverlaters te inspireren om zichzelf te ontwikkelen. Die jongeren zijn tussen de 16 en 23 jaar en stuk voor stuk vastgelopen in het reguliere schoolsysteem.
Als vader kijk ik graag naar DreamSchool. Met veel respect voor de begeleiders. Maar ook voor de jongeren zelf. Toch kriebelt er iets. Want stel je eens voor: ergens in Montfoort zit een jongen of meisje op de bank die ‘los’ van DreamSchool een leven leidt zoals de deelnemers van het TV-programma. Is het dan niet aan ons onbekende Nederlanders – vaders, moeders, buren, kennissen, (oud-) klasgenootjes of collega’s – om ook deze jongeren te zien en op weg te helpen naar volwassenheid? Laten we niet wachten op DreamSchool. Laten we in onze omgeving kijken wie we op weg kunnen helpen of kunnen inspireren.
Laten we als familie, buren, vrienden, collega’s, onderwijs, overheid, verenigingen, kerken, ondernemers en andere betrokkenen samenwerken en blijven geloven in onze jongeren!
Jocko Rensen
Wethouder gemeente Montfoort
Deze column is ook geplaatst in de Zenderstreek